dans
Dans onder eeuwenoude treurbeuk
Schuur en Danshuis Haarlem werken samen
Sinds dit theaterseizoen werken de Schuur en Danshuis Haarlem samen. Bij Danshuis Haarlem zijn er danslessen voor kinderen t/m (semi)professionele dansers. Al deze groepen bezoeken dit jaar een dansvoorstelling in de Schuur. Daarnaast presenteren we gezamenlijk het tweeluik IBU van choreografe Haya Maëla, dat gedanst wordt door de (semi)professionele groep onder de naam Dansgroep Haarlem. Op een ijskoude zondag in december bezocht Anouk Harkmans het eerste deel van IBU.
Zonder verwachting en licht onderkoeld laat ik me een plaats rondom de treurbeuk bij het Prinsenhof aanwijzen. In de folder die ik in mijn hand gedrukt krijg, lees ik vlug nog iets over “nieuw leven inblazen” en de winter als “een leeg canvas”. De dansers in wit vilt gekleed lijken zichzelf maar weinig te bekommeren om de kou. Hun blik is gericht op die enorme boom temidden van hen, hun aandacht bij een gemeenschappelijk gevoel waarvan ik nog geen onderdeel uitmaak. Maar daar komt langzaam verandering in.
Zodra de indringende muziek — gecomponeerd door Maarja Nuut — van achter ons hoorbaar wordt, keren ook de dansers zich naar buiten. Iedere voortvloeiende beweging voelt als een poging samen te vallen met de ander en de aarde onder hen. Soms lijkt die verbinding heel even te worden gevonden, maar ontglipt de danser de volgende beweging weer. Het geheel wordt hiermee letterlijk en figuurlijk een kwestie van aantrekken en afstoten, vastklampen en loslaten. Een verbeelding van het leven als een bron van kracht en als een eindeloze cyclus.
De titel IBU — Indonesisch voor ‘moeder’ – past goed bij wat ik ervaar. Het gevoel dat wij als mens allemaal met elkaar in verbinding staan, door het simpele feit dat we dezelfde aarde delen, wordt steeds sterker. Met geen enkele toeschouwer wordt oogcontact geschuwd. Deze blikken zijn bijna even doordringend als de tonen die door de speakers klinken en maakt het publiek tot meer dan toeschouwers. Halverwege worden wij uitgenodigd om naar voren te treden en een ronde om de treurbeuk te lopen, waar iedereen onderweg een stuk wit vilt wordt overhandigd. Of we die in juni weer mee willen nemen…
