Keefman

Keefman wil weg uit de psychiatrische inrichting aangezien hij niet gek is, maar zodra hij genezen wordt verklaard keert hij op een holletje terug, omdat de buitenwereld een gekkenhuis blijkt.

In een woedend relaas spreekt hij zijn zwijgende psychiater aan, laat hem retorisch alle hoeken van de kamer zien en verwijt hem én de wereld elk denkbaar zuchtje tegenwind. Met zijn wendbare geest is hij de psychiater voortdurend te slim af en als een acrobaat beweegt hij zich tussen het kweken van sympathie en het opwekken van ergernis. Net als je denkt dat hij tot een heldere zelfanalyse komt, neemt de rebel in hem het over, die elke nuance woedend vernietigt. Is Keefman een pathologisch geval? Of een angstige man die uiteindelijk wel zijn weg in de buitenwereld zal vinden?

“Wouterse overrompelend”, schreef de Volkskrant destijds.

Trouw in 1999: “Een enscenering die ontroert, nergens larmoyant wordt en – dat geldt als grootste compliment – in zijn tragiek niet log maar licht en bovenal geestig is.”