I'm into Béla Tarr

Béla Tarr (Pécs, Hongarije, 1955) is niet een regisseur die zijn werk graag samenbalt in eenvoudige oneliners. Hij studeerde aan de Hongaarse film- en tele­vi­sie­aca­demie in Boedapest en verwierf in de jaren tachtig en negentig status als Hongarije’s belang­rijkste avant-gardefilmer. Zijn films zijn perfecte voorbeelden van de schoonheid van slow cinema en zijn nu in 4K gerestaureerd. 

Wij vertonen achter­een­vol­gens Damnation (1988), Sátántangó (1994) en Werck­meister harmóniák (2000): een trilogie die tot stand kwam in samen­wer­king met de Hongaarse roman­schrijver en scenarist László Kras­z­na­horkai. Alle drie de films zijn op te vatten als commentaar op de kwets­baar­heid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwik­ke­lingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen en doen de onderlinge soli­da­ri­teit in een besloten gemeenschap snel teniet. Toch is er soms een glimp van verlossing, als de drank vloeit, een balka­n­or­kestje viool, klarinet en drums laat klinken en barbe­zoe­kers zich verliezen in dronken dans.