Mijn Haarlem

DUO

Femke: ​“Ik ben een enorme film­lief­hebber. Ik kwam altijd al graag in de Schuur, omdat ik wist dat ze hier een rolstoel hebben. Dat is handig, want met mijn scootmobiel kan ik niet de lift in. Hier zien mensen mij niet als bijzon­der­heid, maar gewoon als een inwoner van Haarlem. En dat ben ik natuurlijk ook.” 

Antonio: ​“Ja, de Schuur was voor mij altijd al een prettige plek om te zitten, koffie te drinken en films te kijken. Ik woon tegen­woordig in Zaandam, maar ik ga elk weekend op en neer naar Haarlem. Toen ze mij vroegen als vrij­wil­li­gere medewerker, was ik gelijk enthousiast. Nu werk ik elk weekend op zaterdag- en zondagochtend.” 

Femke: ​“Ik vroeg of ze nog vrij­wil­li­gere medewerkers met een rolstoel zochten, en zo geschiedde. Ik heb een progres­sieve hersen­ziekte, waardoor niet alles even makkelijk gaat voor mij. Ik kan het goed vinden met Antonio en hij helpt mij met sommige dingen. Nu werken we elke zondag als duo.” 

VOOROORDEEL

Antonio: ​“Sommige mensen denken dat ik een mantel­zorger ben, maar dat is niet zo. Het is gewoon een samenwerking.”

Femke: ​“De meeste mensen hebben al door, dat ze hun ticket bij mij kunnen scannen. Die lopen dan direct op me af. Sommige mensen weten nog niet dat ik ook scan, die denken dat ik naar de film kom kijken. Je kijkt snel over me heen. Kinderen vinden het vooral heel leuk om bij mij hun kaartje te scannen. Ze zien een rolstoel en hebben zoiets van ​‘wie is dat?’” SCHAKEN

Antonio: ​“In de pauzes drinken we koffie in het Schuurcafé. Dat is nu nog mooier geworden sinds we een schaakbord hebben. Femke blijkt goed te kunnen schaken, dus tussen de films door doen we soms een spannend potje.” 

Femke: ​“Daarna lunchen we en hebben we goede gesprekken.” 

Antonio: ​“Ik moet zeggen dat ik Femke bewonder. Ze is echt een slimme vrouw. Ze heeft interessant werk gedaan en ze weet heel veel van de wereld. En dan sport ze ook nog. De mensen die niet op Femke afstappen missen wat: ze is een heel interessant persoon.”

Femke: ​“Ja, ik zeil, ik zwem en ik roei. Dat doe ik om mentaal gezond te blijven, want ik ga toch progressief achteruit. Je moet jezelf mentaal vrolijk houden. Daarom beweeg ik zoveel, om dat proces een beetje halt toe te roepen. Voor zover dat kan.” 

Femke: ​“Ik bewonder Antonio’s bijzondere kijk op de wereld. Hij kwam ooit vanuit Mexico naar Nederland en stapte hier een hele andere maat­schappij in. Nu heeft hij hier een groot sociaal netwerk. Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen: niet bang zijn, gewoon er op uit gaan, en kijken wat je van elkaar kan leren.” 

Antonio: ​“Ik was 30 toen ik naar Nederland kwam. Ik kwam ooit op vakantie naar Haarlem en ben dat eigenlijk nog steeds. Haarlem heeft mijn hart.” 

VRIJ­WIL­LI­GERS­WERK

Femke: ​“Naast mijn werk bij de Schuur ben ik ook vrij­wil­liger bij Stichting Stem in de Stad. Ik werk daar bij de admi­ni­stratie en maak tosti’s voor de mensen. Het vergroot de mentale weer­baar­heid. Er komen voor­na­me­lijk mensen die heel kwetsbaar zijn, die bijvoor­beeld op straat leven. Die mensen hebben niets. Als je dan ziet hoe blij en sociaal ze kunnen zijn, dan denk ik ​‘waar heb ik het dan over?’.” 

Antonio: ​“Publiek met een rolstoel moet ook weten dat ze hier dingen kunnen doen, en daarom is het belangrijk dat ze Femke zien.” 

Femke: ​“Er is een vooroordeel dat mensen met rolstoel niks kunnen doen. Daar hoop ik dan ook een voorbeeld voor mensen in te kunnen zijn. Het heeft me nog nooit opgehouden om er op uit te gaan. Want ik zeg altijd, je moet je eigen slingers ophangen.” 

Antonio: ​“Dat vind ik nou ook. En daarom klikt het zo goed tussen ons!”